Çiğdem Akbaba yazdı: Anneliğin doğrulduğu yerden güneş batırılamaz

ANNELİĞİN DOĞRULDUĞU YERDEN GÜNEŞ BATIRILAMAZ Her cumartesi annelik kaftanını giyinip atıyorlardı adımlarını kapıların eşiğinden… Bunlar Berfo analardı, Zöhre analardı, Necla analardı ve daha niceleri… Türkiye’nin dört bir yanında bulunan, yitik acılarıyla boğuntulu yaşayan birçok kayıp yakının kalbinin orada attığı yerdi Galatasaray Lisesi… Biri 10 yıla giren gelişiyle nöbete dâhil olurken belki, diğeri yirmi üçüncü yıla giren kuşak aktarımıyla neslinden devralmıştı adalet nöbetini. Kimbilir bir sonrakine çoğu zaman oradan öylesine geçen biri daha katılacaktı bu nöbete;  çünkü adalet isteği her an gelip herhangi birimizin kapısını çalabilirdi… Galatasaray Lisesi önüne dört bir koldan gelerek biriken bu grup, sessiz çığlığıylayüreklerinde hiç yitmemiş acısıylaher cumartesi yeniden yüzleşme pahasına,adalet talebini bitmeyen bir ısrarla ve inatla sürdürüyordu.