Elif Yıldız Kıratlı: 'Ateş düştüğü yeri yakar'  Kim bilir senin sıran kaçıncı?

Çok değil, az evvel bin ses düştü
beyaz bir örtü üstüne
“Eyvah ki ne eyvah” dedi birisi
Siyah taş ve bir siyah düğme yaklaştı iliğe.

Anla ki kötü bir haber yolda.
Çok değil az ötede bir ev, eski bir ev,
Üstünde sıcak bardak izleri,
halka halka sıcak bardak izleri.
Bir de beyaz bir tebeşir,
gelişi güzel çizilmiş bir çemberin beyaz dişleri içinde.

Bir avuçta iki zar şıkırdadı
düştü çemberin içine…
"Penc-ü se geldi" dedi biri.
Sayılar toplandı heyecanla anlayabilmek için eksileri…

Tıpkı bir fincan kahve dibinde
yahut bir bardak suda göründüğü gibi.

Fakat gözler, yoldaydı, dert tasa pusu da…
Kimi ellerinin kömür karasıyla gelirdi, soğuk bir açlıkla.
Kimi incecik damarlarından sızan sıcak kanla.
Kimi emeğin, terin hakkıyla.
Kimi elinde kürek, kazmayla gelirdi.
Kimisi, bir ananın içinde büyüttüğü kadife teninden
gül kokusu,
bal bakışından arda kalanla, gelirdi.
Pespaye ellerin daha doğarken diktiği yakasız mintan içinde.

Gözün görebildiği en acı beyaz içinde!
Bugün gelirdi, yarın gelirdi ama
eni sonu gelirdi kaçışsız…

Ateş düştüğü yeri yakardı yakmasına,
yanma sırası hep bu yana mı gelirdi?
yoksa aynadan bu yana bakan mıydı sıradaki?

Değil mi ki, bu hile öyle sürüp gidiyor!
Bir maden çöküyor, üçyüz, beşyüz, bin kapı yıkılıyor,
bin kapı açılıyor, bin göz kapanıyor,
bir at görünüyor, bir murat dileniyor,
Değil mi ki, aynı an da bin kıyamet kopuyor!

Bir değil, bin ayna kırılsa ne fayda!
Bitmez bu illet, bu şarlatanlar ocağında.

Bilmeyiz telve gözlemesini, bakla dermesini, zar tutmasını..

Fakat biliriz, yürüyerek yolların aşınacağını.

Bir yol var, gerçek bir yol!
Bu kara bulutları dağıtacak bir yol.

Bilmem kaç vakte aşılır?
_________Fakat bilirim mutlak aşılır.!!